Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/108

czasem przystąpił podróżny i rzekł:
 — Ja przyjmę na się tę robotę, moi panowie i ręczę że jestem gotów doręczyć wam najwierniejsze podobieństwo tego obrazu.
 — Pan jesteś artystą? — zapytał prokurator.
 — Artystą!
 — Nie śmię chełpić się tym zaszczytem, ale jestem w stanie zdjąć najwierniejszą kopię.
 — Więc dobrze, przyjmuję pański wniosek. Masz pan kredę, farby, papier, w ogóle wszystko, co panu potrzeba?
 — Tego wszystkiego nie potrzebuję, tylko wosku a ten mam zawsze przy sobie.
 — Bierz się więc pan zaraz do roboty, ciekaw jestem co to z tego będzie.
 — Do usług pańskich!
 Zaraz sięgnął obcy do swej torby po przybory i kawałki różnobarwnego wosku.
 — Panie prokuratorze, rozpoczynam więc moją robotę, proszę tylko rozkazać, by żaden z ciekawych tutaj nie wchodził.
 Zaraz postawiono żandarma przed drzwiami z nakazem by nikogo nie wpuszczał. Obcy usiadł koło umarłego i rozpoczął swoje dzieło.
 Wystarczyło dwie godziny, aby zbudować figurę kilka cali wysoką. Oblicze umarłego było oddane jak najwierniej. W obec tak prędko zbudowanej figury, w obec talentu i w obec pewnej a zręcznej ręki rzeźbiarza oświadczył prokurator głośno swoje zdziwienie.
 — Panie — rzekł on z natchnieniem. — Nikt nie jest godniejszym pięknego tytułu artysty od