Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/109

 — Kogóż widzisz?
 — Widzę osobę, ku której są zwrócone wszystkie myśli człowieka, który mnie ręką dotyka.
 — Któż jest tą osobą?
 — Jest to mała dziewczynka.
 — Czy krewną tego człowieka?
 — To jest jego córka.
 Magnetyzer zwrócił się ku mechanikowi, który nie mógł powstrzymać okrzyku radości i zdziwienia, i przemówił doń:
 — Czy rzeczywiście tak jest? Czy pan masz córkę na myśli? Czy przyszedłeś tu w celu dowiedzenia się o niej?
 — Tak jest — rzekł Vaubaron drżącym głosem — to prawda. Na miłość Boską zadawaj pan dalsze pytania, panie doktorze!
 Fryderyk Horner kiwnął głową na znak przyzwolenia a potem dodał:
 — O cóż mam pytać, o czem się pan najpierw chcesz dowiedzieć?
 — Przede wszystkiem chcę wiedzieć, czyli moje kochane dziecię jest przy życiu? Doktor powtórzył pytanie.
 — Córka żyje — odpowiedziała Pamela.
 — Ona żyje, moja córka żyje! — zawołał Vaubaron pełen radości zwróciwszy oczy ku niebu. — O Boże dzięki ci za to. Przeszłość dla mnie już nie istnieje więcej. Jestem szczęśliwy i nie cierpiałem nigdy!
 Fryderyk Horner dodał potem:
 — Mów pan dalej, bo jasnowidząca jest znu-