Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/66

Jan z tego natychmiast skorzystał. Nie dbając o to, czy sobie rąk nie pokaleczy, wytłukł pięścią kilka szyb. Za długo by było trwało okno otwierać. Potem porwał w ramiona ciało bezwładne młodej dzieweczki, zaniósł do własnej izdebki, złożył na własnym łóżku, i nawet lampy nie zapaliwszy, wybiegł na schody, przechylił się przez poręcz, i zaczął wołać z całej siły:
 — Ratunku! ratunku!... kobieta umiera!...
 Wolanie, rozlegające się niby grzmot po całym domu, było już niemal zbyteczne. Wszyscy lokatorowie, usłyszeli przedtem łoskot drzwi wywalonych i brzęk szklą stłuczonego: kilku z nich, w nocnym nieładzie, zaledwie cośkolwiek na siebie zarzuciwszy, szli właśnie na górę, aby się dowiedzieć, skąd te hałasy piekielne w domu tak zwykle spokojnym?
 Wkrótce kilkanaście osób, z Tomaszową na czele, zgromadziło się w izdebce Jana.
 Wtedy, jak zwykle w podobnych wypadkach, zamiast zająć się ratowaniem konającej, jeden przez drugiego obsypywał Jana pytaniami, co się to stało takiego?
 Ten nie odpowiadał nikomu. Powtarzał tylko tonem najwyższej rozpaczy:
 — Umiera!... Wszak widzicie że ginie marnie!... Ratujcie ją!... Ratujcie!...
 Nareszcie myśl rozsądna strzeliła do głowy Tomaszowej.
 — Najlepiejby było sprowadzić doktora!
 — Skąd? — Jan spytał głucho, bliski szaleństwa.