Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/312

czego, nocnego gościa, którego za winowajcę podajesz. Aż do tego czasu nie możesz pan żądać, abym wierzył tak zamglonej sprawie.
 — Ależ mój panie — rzekł mechanik z goryczą — pan wiesz dobrze, że tego dyabła nie znam i nazwać nie mogę. Mogę tylko zapewniać o mojej niewinności i rzec, że nie ja te zbrodnię popełniłem, ale kto inny.
 — Więc pan obstajesz przy twierdzeniu co do osoby nieznajomego, na którego barki zwalasz odpowiedzialność za popełnione zbrodnie?
 — Tak jest panie.
 Podczas gdy pisarz notował poczynione zeznania, rzekł sędzia do samego siebie:
 — Przecież to rzecz szczególna, że Pan Bóg niekiedy największym zbrodniarzom takie wykręty na myśl poddaje.
 Potem sędzia wziął do ręki czerwone puzderko, dobył dyamentu, który Rodille baronowi zrabował, a pokazawszy Vaubaronowi rzekł:
 — Czy znasz pan ten brylant?
 — Ujrzałem go po raz pierwszy dziś rano, gdy mi go pokazano.
 — Ależ to puzderko znaleziono w pańskim pokoju w jego obecności.
 Obwiniony spuścił głowę i milczał.
 — Jak pan tę okoliczność wytłumaczysz?
 Oskarżony mówił to samo co przedtem komisarzowi policyi, lecz gdy mówił najzupełniejszą prawdę, słowa jego wydały mu się samemu obcemi i nieprawdopodobnemi, przyczem myślał: