Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/216

 Waldemar nie spuszczał oczu z rzucającego się jegomościa, tylko wzrok chłodniał mu stopniowo.
 — Dzika bestja! — mruknął.
 — A co! nie mówiłem, że to rzeźnik? — dowodził Trestka. — Jemu się nawet zdaję, że jest w oborze.
 Jegomość stukał laską w podłogę, wreszcie i tego mu było zamało. Zadarł głowę do góry i z miną wolarza zaczął walić laską w marmurowy blat stolika, aż brzęczały naczynia poustawiane na innych.
 Lucia i Stefcia zaniepokoiły się, panna Rita zaczęła się cicho śmiać.
 Michorowski wstał.
 — Panie! bez skandalu — szepnęła błagalnie Stefcia, przechylając się przez Lucię.
 Oczy jej spotkały zimne źrenice ordynata. Złagodniał, na ustach jego mignął ledwo dostrzegalny uśmiech.
 — Bądź spokojna — wyczytała Stefcia w jego oczach.
 Waldemar zbliżył się do jegomościa, ale miał taką minę, że szczupły urzędniczek pociągnął krzykacza za rękaw.
 — Panie łaskawy — rzekł Waldemar przyciszonym głosem, lecz dobitnie — pan zapewne wraca z rajtszuli, ale tu jest cukiernia i są damy.
 — Co to pan?! — zaperzył się zdumiony jegomość, prostując potężne bary.
 Wystraszony urzędnik ciągnął go niemiłosiernie za rękaw. Michorowski niedbale oparł się dłonią na stoliku.
 — Niech pan raczy poszukać sobie odpowiedniejszego miejsca dla swej... bujnej natury — rzekł szczególnym tonem.
 Kilka osób stanęło. Oglądano się na nich.
 — Co to znaczy! co pan znowu? — wrzasnął zrywając się jegomość.
 Waldemar stał jak posąg z lodu.
 — To, panie, że ja mam tu pewne prawa i na ich zasadzie nie pozwalam w miejscu publicznem, gdzie są kobiety, urządzać knajpy — mówił dobitnie.
 Przerażony urzędnik ściągał już ubranie z ramion towarzysza.
 — Panie, to ordynat Michorowski — szepnął do ucha zaperzonego jegomościa jakiś przechodzący pan.
 Tłuścioch zmitygował się odrazu.
 — Ale mnie kawy nie dają — rzekł znacznie grzeczniej.
 — Niech się pan upomina, lecz ciszej, proszę! — rzekł Waldemar i odszedł do swego stolika.
 Rozejrzał się bystro po werandzie... Nadbiegł wezwany przez kogoś chłopak. Ordynat zmierzył go ostrem spojrzeniem.
 — Pilnować służby — rzekł krótko i wskazał na stolik.
 Uspokojony jegomość sapał zawstydzony.
 Chłopak spuścił oczy, szurgnął nogami przed ordynatem i pospieszył na stanowisko.
 Waldemar usiadł i zwrócił się do Stefci.
 — Pani wzrokiem mogłaby poskromić lwa — szepnął z uśmiechem.
 — Trochę wątpię — odparła.
 Waldemar zaczął się śmiać z przerażenia Luci.
 Trestka rzekł do Rity:
 — Ordynat pożarł rzeźnika, uważała pani?
 — Zawsze wspaniały! — odparła zamyślona.
 — Chyba nie rzeźnik?