Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/120

 Waldemar skłonił się z uśmiechem trochę szyderczym.
 Wyglądało to, jakby przyjął walkę.
 Partja się zaczęła. Rita grała gorączkowo i z irytacją. Gniewał ją spokój Waldemara, który wszystkie jej ciosy odbijał zręcznie prawie mechanicznie, z zimną krwią. Rzucane przez nią piłki zdawał się lekceważyć, mimo to nigdy nie chybił, a całą uwagę zwróconą miał na grę Stefci. Czuwał nad każdym jej ruchem. Wiluś, zły, nie ukrywał swego humoru, grał impetycznie. Lecz towarzystwo przyglądało się głównie Stefci. Dziewczyna podniecona, wesoła, grała z życiem. Ruchy miała swobodne, wdzięczne już z natury. Czasem podskakiwała w górę, biegnąc jak strzała do piłki, czasem wydawała przeciągły okrzyk, gdy dobrze trafiła.
 Waldemar robił jej uwagi, które ją aż zniecierpliwiły.
 — Niech mnie pan nie poprawia, ja i sama umiem grać.
 — Oto wdzięczność niewieścia za dobre chęci — zaśmiał się ordynat.
 — Pani już wygrała. Teraz na mnie kolej.
 — Mój panie! co ta za konszachty? — zawołała panna Rita. — Ot, ma pan!
 Cisnęła piłkę z taką siłą, że ta potoczyła się na brzeg placu. Stefcia krzyknęła, podbiegła pędem i w samą porę odbiła piłkę pod nogi Wilusia.
 — Uratowałam pana! — zawołała chwytając prędko powietrze.
 — Dziękuję! — Pani bajecznie przyczyni się do naszego zwycięstwa — rzekł znacząco.
 Panna Rita zagryzła wargi i obrzuciła Stefcię niechętnem spojrzeniem.
 — Byłam pewna, że pan przegra, ale to jeszcze nie koniec!
 — Czekam nowego ataku — rzucił ordynat.
 — Ryzykuje pani za wiele — wtrącił Trestka — tam grają kolosalne siły i mają wenę: przypuszczam porażkę na całej linji.
 — Niech pan będzie cicho. Oui ne risque rien, n’a rien!
 — Mais qui risque trop, aussi n’a rien — odrzekł Trestka zły.
 — O czem państwo mówią? — spytał ordynat.
 — Niewinniątko!...
 — Panie ordynacie, piłka! piłka — krzyknęła Stefcia.
 Waldemar cofnął się, przegiął zgrabnie i z siłą odbił nadlatującą piłkę — wprost na pannę Ritę.
 — Wiluś trzymaj! — krzyknęła ona z kolei.
 Ale już było zapóźno: wygrała Stefcia i Waldemar.
 — Brawo, panno Stefanjo! Możemy sobie podziękować i powinszować, triumfujemy! — wołał ordynat.
 Trestka popatrzył na Ritę.
 — A co, nie mówiłem? To ciekawa gra.
 — Nudny pan jest. Mogłam wygrać. To przez Wilusia wszystko.
 — Moja droga, ty gapiłaś się, a ja miałem za ciebie grać — odciął się zaperzony student.
 — Prawda! tembarziej, że gapiłeś się i ty,
 — Voilá cʻest le mot — zaśmiał się baron Weyher.
 Całe towarzystwo rozbawione tennisem, poszło w stronę doliny róż, skąd szły upajaące zapachy i śliczny widok uderzał oczy. Wejście do doliny zamykała gotycka brama z żelaznej rzeźbionej kraty, opleciona różami. Taka sama krata, opięta różami, otaczała całą dolinę. Każde przęsło zakończały rzeźbione wazy pełne róż, w ten sposób rosnących.