Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/119

XIX.

 Całe towarzystwo zgrupowane było na tarasie. Tennis z powodu braku kostjumów niebardzo się udawał. Zamyślano o nowej zabawie. Stefcia i Waldemar przyszli w porę: oglądano się za nimi. Żółte róże w ręku Stefci zrobiły wrażenie; patrzano trochę podejrzliwie.
 — Gdzieście państwo byli? Panna Stefania wygląda jak corso kwiatowe — rzekł ironicznie Trestka. Zaczepiona zaśmiała się.
 — Ale co? Ładne róże, prawda?
 A Waldemar powiedział:
 — Przypomina się bajka o zaczarowanym dworze królewskim: wyglądacie państwo wszyscy jak pośnięci.
 — A pan wkracza pomiędzy nas jak triumfator na zwycięskim rydwanie — podchwyciła Rita, mrużąc oczy.
 — Przy którym nie brakuje nawet branki — dodał Trestka.
 — Ach! więc to milczenie jest rodzajem hołdu dla nas.
 — Och nie! tak dalece zachwyceni nie jesteśmy, ja przynajmniej i — zaśmiała się nerwowo Rita.
 Waldemar spojrzał na nią z ironicznym uśmiechem.
 — Widzę, że tennis nie był zabawnym.
 — Czy wszyscy państwo już grali? — spytała Stefcia.
 — Ja nie grałem Rozpoczniemy na nowo — rzekł Wiluś Szeliga.
 — Ja z wami także — zawołała podbiegająca Lucia.
 Waldemar zwrócił się do Stefci:
 — Mówiła mi pani kiedyś, że nie uprawia tego sportu.
 — Cóż znowu? Panna Stefanja gra po mistrzowsku!
 — Złapałem więc panią na kłamstwie! A! Ładnie!
 — A może pani nie chciała grać wyłącznie z panem? — wtrącił Szeliga.
 — Ani jedno, ani drugie — odrzekła Stefcia. — Tennisa nauczyłam się dopiero w Słodkowcach i wówczas, gdy mi go pan proponował, nie umiałabym utrzymać rakietu.
 — No, to pani nie może grać jeszcze po mistrzowsku! — zawyrokował krzykliwie Trestka.
 — To też jest to jedynie zdanie Luci.
 Zgodzili się wszyscy jeszcze na jedną partję.
 — Pozwoli pani służyć sobie za partnera? — zapytał Waldemar.
 Stefcia skłoniła głowę.
 Wiluś Szeliga zmarszczył się. Rita zagryzła usta.
 Gracze stanęli po bokach siatki, Stefcia z ordynatem i panna Rita z Wilusiem.
 Partja zapowiadała się dobrze z powodu udziału ordynata i panny Rity. Wiluś wypróbowany w grze. tylko Stefcia niepewna. Trestka drażnił się z nią, dowodząc, że będą ją dopiero uczyli, i zbierał zdania, kto wygra. Powstały zakłady.
 Stefcia żartowała z Trestki, bawił ją Wiluś w roli pokrzywdzonego bohatera. Waldemar tłomaczył jej główne zasady gry, twierdząc, że muszą wygrać. Stanęli w wyzywających postawach. Stefcia widząc, że suknia jej zawadza, podpięła ją zręcznie z obu stron i, świecąc lakierami pantofelków, podniosła rakiet w górę, wołając:
 — Zaczynamy?
 — Vogue la galére! — rzuciła panna Rita. — Muszę wygrać! dodała, patrząc bystro na stojącego naprzeciw ordynata.