Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/114

rączką. Spojrzała raz jeszcze na martwe twarze i, podnosząc ręce do głowy, szepnęła:
 — Idę, wyjdę stąd... nie wrócę... nie!
 Utkwiła pałające źrenice w zbolałej twarzy babki Waldemara i szepnęła znowu:
 — Idę, pani... idę...
 Ale oczy Michorowskiej spoglądały na nią łagodnie. Smutne, pełne żalu i goryczy, zdawały się mówić:
 — Biedne dziecko... spiesz... żal mi cię, polny kwiatku... ale... uciekaj do swoich!
 — Boże! Boże! — jęknęła dziewczyna, uniesiona wizją.
 Każdy nerw dygotał w niej, wrodzona wrażliwość znalazła silną podnietę. Pochłonięta halucynacją zmysłów, wpatrzona w portret, nie słyszała kroków w sąsiednim salonie.
 Nagle w osłonach ciemnej kotary stanęła przed nią wytworna postać Waldemara. W ręku niósł pęk żółtych herbacianych róż.
 — Ach! — krzyknęła Stefcia, cofając się w tył.
 Widok jego w tej sali, przy tym portrecie, sprawił na niej silne wrażenie.
 — Co pani?... co pani?... — zawołał przybyły, porywając jej ręce w swe gorące dłonie. Róże rzucił na sofę i pochylony patrzał na Stefcię badawczo.
 — Przestraszyłem panią?... Panno Stefanjo, czemu pani taka zmieniona? Co się stało?...
 Dziewczyna odzyskała swobodę. Przy nim nie czuła obawy. Wysuwając ręce z jego dłoni, rzekła:
 — Będzie się pan ze mnie śmiał, ale istotnie przestraszyło mnie nagłe ukazanie się pana.
 — Wzięła mnie pani za jakiegoś pradziadka, wyskakującego ze ściany, czy tak?
 — Pradziadka?... Nie!
 — A ja pani szukałem po całym zamku. Andrzej wprowadził mnie na ślad.
 — Ja zbłądziłam, zaszłam do tej sali zupełnie wypadkowo.
 — I rozmawiała pani z memi przodkami?
 Spojrzała na niego zdziwiona.
 — Pan jest jasnowidzący!
 — Więc odgadłem?
 — Po części. Ja tylko odpowiadałam, oni mówili do mnie.
 — Co mówili?
 — Nakazywali mi wyjść stąd — rzekła z przymuszonym uśmiechem.
 — Panno Stefanjo!...
 Ten wykrzyk ździwił Stefcię. Brzmiało w nim pytanie i żal. Prędko powtórzyła:
 — Gniewali się na mnie za wtargnięcie do ich przybytku. Tylko ta pani miała dla mnie lepsze spojrzenie.
 Wskazała na portret.
 Waldemar odwrócił głowę, popatrzał i rzekł poważnie:
 — To moja babka, Madejowa Michorowska, bardzo dobra i bardzo nieszczęśliwa kobieta... może właśnie dlatego nieszczęśliwa, że dobra.
 — Dlaczego? — spytała Stefcia.
 — Och! to smutna historja. Nie chciałbym pani zasmucać.