Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/50

 — Jak to szczęśliwie, że nie jesteś królem.
 Rozmowa przybrała obrót weselszy, bracia porzucili Teologią i politykę, i opowiadali sobie wzajemnie wszystko, co im się zdarzyło. Bernard przyznał się szczerze do awantury w gospodzie, z czego Jerzy uśmiał się serdecznie.
 Wtem zabrzmiały dzwony w sąsiednim kościele.
 — Chodźmy! — zawołał Jerzy, zrywając się — u Św. Jakóba dzwonią na wieczorne kazanie. Ręczę, że cię to zajmie.
 — Dziękuję ci, nie mam jeszcze ochoty się nawracać.
 — Nikt cię do tego nie zmusza. Chodź, ksiądz Lubin będzie dziś przemawiał, a to znakomity kaznodzieja. Zobaczysz przytem cały dwór i najlepsze towarzystwo stolicy.
 — A hrabina de Turgis będzie? Zobaczę ją bez maski?
 — Naturalnie, że będzie. Możesz jej nawet podać wody święconej, przy wyjściu z kościoła.
 Bernard dał się przekonać i obaj poszli do kościoła Św. Jakóba, gdzie było już pełno osób.
 Niebawem na kazalnicę wszedł zakonnik w franciszkańskim habicie i rozpoczął naukę. Był to ksiądz Lubin, ulubiony kaznodzieja modnego świata, któremu mówił prawdę w oczy, nie oszczędzając go wcale.
 Bernard słuchał piąte przez dziesiąte, szukając wzrokiem hrabiny de Turgis, daremnie jednak