Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/36

chwili, rzucił się w jego objęcia. Głos serca był silniejszym do urazy.
 Jerzy, uściskawszy go, zwrócił się do młodzieży.
 — Darujcie, panowie, że was opuszczę, ale radbym nacieszyć się bratem, którego od lat siedmiu nie widziałem.
 — Nie puścimy cię! — zawołał jeden, chwytając go za połę płaszcza — obiad już zamówiony, musisz go zjeść z nami.
 — Beville ma słuszność — odezwał się drugi — twój brat może iść także. Zamiast jednego wesołego towarzysza, będziemy mieli dwóch.
 — Wybaczcie, panowie — rzekł Bernard — ale mam ważne listy do oddania.
 — Oddasz je waszmość jutro.
 — Nie mogę, a przytem — dodał z uśmiechem — przyznam się panom, że jestem bez pieniędzy, muszę się dopiero o nie postarać.
 — A to mi wymówka! — zawołali wszyscy — ależ my nie ścierpimy, żeby porządny szlachcie szedł do żyda lichwiarza pożyczać na obiad.
 — Słuchaj przyjacielu — rzekł Beville, potrząsając trzosem — weź mnie za swego podskarbiego. Źle na tem nie wyjdziesz, gdyż od dwóch tygodni ciągle wygrywam.
 — Nie traćmy czasu i chodźmy na obiad — nalegali młodzieńcy.
 Bernard pytająco spojrzał na brata.