Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/156

 — Może to i prawda!
 — Jak ona wrzeszczała, ta młoda ichmościanka, którąśmy dziś wyprawili na tamten świat!
 — A ten grubas, jej ojciec, który ciągle z wody wypływał! Dawno tak się nie uśmiałem.
 — Dużo mieliście dziś do roboty? — zagadnęła Małgorzata, wracając z piwnicy, z koszem butelek.
 — Tak sobie — odrzekł Bois-Dauphin — zabitych i utopionych było razem dwanaścioro, licząc w to kobiety i dzieci. Żadne z nich nie miało grosza przy duszy; trochę pierścieni, kolczyków i zapon złotych, oto cały nasz połów.
 Młody zakonnik poruszył się na ławie.
 — Głodny jestem jak pies — rzekł jeden z żołdaków — w kurniku Małgosi widziałem tłuste kokosze, z któremi radbym bliższą zawiązać znajomość.
 — Dziś piątek! — zawołała zgorszona Małgorzata.
 — Otrzymamy dyspensę od wielebnych ojców. Nieprawdaż, ojcze, że zasłużyliśmy na obiad mięsny?
 Starszy mnich skłonił głowę, ku wielkiemu zdumieniu gospodyni.
 — To mi zakonnicy! takich kocham! — zawołał Bois-Dauphin i wyszedł, a za chwilę powrócił z kurczętami.
 — Niegodziwcze! — krzyknęła Małgorzata — chcesz jeść mięso w piątek?
 — Cicho bądź, Małgosiu, i weź się do skubania, inaczej źle będzie z tobą.