Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/114

 — Wziąłeś mię za Dyanę de Turgis! — zaśmiała się nieznajoma — wcale ci nie jestem wdzięczna za to, gdyż pochlebiam sobie, żem więcej warta od tej wietrznicy.
 — Na honor! hrabina jest najpiękniejszą kobietą, jaką w mojem życiu widziałem.
 — Więc ją kochasz?
 — Być może... Błagam cię pani, zdejm maskę.
 — Nie prędzej aż się upewnię o twojej miłości.
 — Jakże mogę pokochać nie widząc?
 — Sam przyznałeś, że mam piękną rękę, wyobraź sobie, że twarz jest równie piękna.
 — Teraz cię poznałem po głosie: tyś hrabina de Turgis!
 — Jesteś o tem przekonany?
 — Najzupełniej.
 — Mylisz się, kawalerze. Imię moje Marya, o nazwisku później się dowiesz; pochodzę z Barcelony... O hrabinie de Turgis przestań mówić; nie cierpię tej kobiety. Czy wiesz, w jaki sposób została wdową?
 — Mówiono mi o tem.
 — Cóż ci powiedziano?
 — Mąż ją zdradzał, ona, w przystępie gniewu uderzyła go mieczem; w miesiąc potem umarł z tej rany.
 — Nieprawda, że to okropne?
 — Nie potępiam hrabiny; kochała męża, on zaś okazał się jej niegodnym.