zwierzchność zakazała tego przyboru“[1]. W Kolonji maszyna ta została zabroniona w r. 1676, w tym samym zaś czasie w Anglji wprowadzenie jej stało się powodem zamieszek robotniczych. Edykt cesarski z 19 lutego 1685 r. zakazał używania jej w całych Niemczech. W Hamburgu magistrat kazał ją publicznie spalić. Karol VI dnia 9 lutego 1719 roku potwierdził edykt z r. 1685, a Saksonja pozwoliła na jawne używanie jej dopiero w r. 1765. Maszyna ta, która tak wiele hałasu uczyniła w świecie, była w gruncie rzeczy poprzedniczką maszyn przędzalniczych i tkackich, a więc rewolucji przemysłowej 18-go wieku. Dzięki niej chłopiec, zupełnie z tkactwem nieobyty, poruszając tylko drążek naprzód i w tył, mógł wprawiać w ruch cały warsztat z wszystkiemi czółenkami. Maszyna ta w swej bardziej udoskonalonej formie wyrabiała naraz 40—50 sztuk towaru.
Około roku 1630 w okolicy Londynu tłum zniszczył tartak, poruszany siłą wiatru, założony przez pewnego Holendra. Jeszcze na początku 18-go wieku tartaki o napędzie wodnym z trudem torowały sobie drogę w Anglji, natrafiały bowiem na opór ludu, wspierany przez parlament. Gdy Everet w r. 1758 zbudował pierwszą maszynę o napędzie wodnym do postrzygania wełny, spalił ją stutysięczny tłum ludzi, pozbawionych pracy. Przeciwko Scribbling mills [zgrzeblarniom] i zgrzeblarkom Arkwrighta wystąpiło z petycją do parlamentu 50.000 robotników, dotychczas utrzymujących się ze zgrzeblania wełny. Masowe niszczenie maszyn w przemysłowych okręgach Anglji w pierwszem piętnastoleciu 19-go wieku, spowodowane głównie używaniem parowego warsztatu tkackiego i znane pcd nazwą ruchu luddytów, dało antyjakobińsklemu rządowi Sidmoutha, Castlereagha i t. d. pretekst do stosowania najbardziej reakcyjnych represyj. Trzeba było sporo czasu i doświadczenia, aby robotnik nauczył się odróżniać maszynę od jej kapitalistycznego zastosowania i dlatego czynić przedmiotem swych ataków nie materjalne środki produkcji, lecz formę społeczną ich eksploatacji[2].
- ↑ „In hac urbe ante hos viginti circiter annos instrumentum quidam invenerunt textorium, quo solus quis plus panni et facilius conficere poterat, quam plures aequali tempore. Hinc turbae ortae et querulae textorum, tandemque usus huius instrumenti a magistratu prohibitus est“ (Boxhorn: „Institutiones politicae. Leyden 1663“).
- ↑ W staroświeckich rękodzielniach i dziś jeszcze powtarzają się prostackie formy buntu robotniczego przeciw maszynom, naprzykład w szlifierniach pilników w Sheffield w r. 1865.