Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/042

plon całoletni, na zimę oszczędzony, pożerać chciwie, tratując, topiąc się w słodyczy.
 Tych była mniejszość. Rzuciły się na nie pracownice, zawistne znoju, karmicielki młodego pokolenia, i bój się wszczął.
 Wkoło trupa matki poczęły padać trupy inne, mniejsze, skrzydlate, z wyprutemi wnętrznościami, drgające w ostatnich odruchach. Spód ula pokrył się wnet niemi.
 Na zewnętrzną stronę kłody wyległa reszta roju, uczyniły sejm.
 Część, partyami lub pojedynczo, ruszyła w świat. Te pamiętały ul, skąd wyszły, pasiekę, tę matkę, co ich zrodziła.
 Wzniosły się nad brzeźniak i poszły w stronę daleką. Może ich przyjmą, a może pobiją jako intruzy — przed zimą.
 Te co pozostały — to uczciwe pracownice.
 Raz jeszcze zajrzały do ula, podumały chwilę i poszły po wrzosach, po późnych dzwonkach, po zroszonych trawach.
 Zaczęły pracować. Chłodno było i rośno.
 Ogarniała ich niemoc, niechęć.
 Siadały na kwiecie późnym i brzęczały.
 — Po co zbierać — niema matki.
 I siedziały długo, długo, nie szukając plonu. A gdy wreszcie zebrały cokolwiek, pozostawały znowu leniwe, ociężałe:
 — Po co nieść do ula — niema matki.