Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/25

 — Ja.
 — Tak sam, zawsze sam. To niepodobna...
 Nie odpowiedział, tylko brwiami poruszył.
 — Sprawdzę. Wszystkiego się o panu dowiem. Proszę do mnie przyjść.
 — Dziękuję pani. Bywam w teartze.
 — I pan tylko chce znać śpiewaczkę?
 — Tak, pani, tylko.
 — Dziękuję panu.
 Wstała, obejrzała się raz jeszcze, sięgnęła po kapelusz.
 — I co ja teraz z tem świństwem zrobię? — rzekła.
 — Jeśli prawda, znieść pani musi, jeśli fałsz, podeptać pogardliwie z dumą, bo: Unrecht leiden schmeichelt grossen Seelen. Ujmie się za panią prawda.
 — Za mną! — roześmiała się z gorzkiem szyderstwem. — Za mną ktoś się ujmie, za aktorką? Z księżyca pan spada, Herkules do Augjaszowych stajen! Zresztą, ktoby się odezwał i poco? Nie warto!
 Włożyła kapelusz, szukając okiem lustra.
 — Vous n’étes pas Narcisse. Pas de miroir.
 Wszedł do sypialni i przyniósł mało lusterko. Przyjrzała się, zapuściła woalkę i podała mu rękę:
 — Dziękuję i przepraszam za posądzenie i scenę. Przyjdę kiedy i zaśpiewam wyłącznie dla pana.
 W tydzień potem Opolski spotkał Niermirycza w redakcji Jackowskiego i rzekł:
 — Jeszcze cię nie obili?
 — Kto znowu?
 — Ano ci z „Latarni“, coś ich zjeździł za Morę. Odgrażają się, że ci gnaty połamią. Narobiłeś awantury. Dzienniki się wściekają, bo ludzie za twoim przykładem podnieśli na nie larum. Ty masz talent