Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/202

 — Jestem!
 — Już?
 — Od rana.
 — Człowieku, toć już szósta. Kiedyż my się zobaczymy?
 — Służę tutaj.
 — Ba, kiedy nie mam czasu. Obiad ze stryjem, potem przyjęcie na Wiejskiej. Jutro przyjdę.
 — Jakże sprawy idą?
 — Tymczasem stoją. Jestem w deptaku towarzyskim. Dotąd nie było czasu na chwilę rozmowy poważnej. Do jutra zatem. Obmyślimy!
 Niemirycz głową niechętnie potrząsnął. Odpadła go chęć do roboty, gdy posłyszał o takim „braku czasu“. Zamknął swe biurko i poszedł jeść. Przełknął byle co, tak był zamyślony, a ponieważ odesłał do mieszkania pękatą tekę papierów, postanowił zabrać się do nich wieczorem, żeby nie ulec pokusie rozmyślań i dociekań. Ale los nasunął mu Jackowskiego.
 — Nareszcie cię mam! Kiedyś wrócił? Chodź na kolację.
 — Dziś wróciłem i właśnie jadłem obiad.
 — Co to za gałgany ci z „Dzwonka“! Tydzień temu zamieścili wiadomość o waszym powrocie. Obiecują cały cykl wrażeń i kronik. Ja ich dopiero zetnę! Masz notatki, dasz mi co do jutrzejszego numeru?
 — Drukowałeś, com ci przysyłał?
 — A jakże.
 — A zapłaciłeś księdzu, jakem polecił?
 — Jeszcze nie. Nie chciało mi się w głowie pomieścić, że chcesz teraz zapłaty. Nie omówiliśmy warunków, a ten twój ksiądz raz się zgłosił, a potem wcale się nie pokazał.