Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/325

 Zobaczyła go nad ranem Władka, czuwająca w strasznej trwodze noc całą.
 — Miałeś wypadek? — spytała, rada, że żyje jeszcze.
 — Miałem! — rzekł głucho — Spotkałem upiora!
 — Czaplica! — krzyknęła.
 — Czaplica! — potwierdził.
 — Już! Już idzie po nas! — jęknęła.
 — I na mojej woli był i dałem mu żyć — rzekł spokojnie. — Takie już moje przeznaczenie!
 — Coś zrobił, Aleks?! Gdzie on?
 — On tonął! Opadnięto go na moście i zapewne ograbiwszy, rzucono w wodę. Byłem o krok, poszedłem ratować. Chwyciwszy, poznałem kto...
 — A on, on! Widział ciebie?
 — Widział, bo otworzył oczy, zanim go w łódź włożyli.
 — A zatem, już po nas! — wymówiła głucho, osuwając się na krzesło, osłabła.
 — Boża wola! — wymówił poważnie. — Nie mogłem mu dać zginąć martwemu w omdleniu, nie mogłem, bo kiedyś przed sądem Bożym staniemy i nie chcę być nazwan tam zbrodniarzem, by się on zrównał ze mną. Dwa razy go wyratowałem może sobie na zgubę, nie przemogę woli Bożej i mego przeznaczenia, ale zabić go bezbronnego nie potrafię!
 Władka spojrzała ku niemu. Twarz miał pogodną, a w oczach wielką jasność, a tak przejrzyste były jego sokole źrenice, że się przed niemi powstydziła swej słabości i lęku.
 — O Aleks, jakiś ty wielki! — szepnęła.
 — Takim, jakimś mnie chciała i zrobiła — od-