Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/309

 — Nic, nic tymczasem. Wieczorem na jednego chcę popatrzeć.
 — On w dole?
 — W dole!
 Koło windy rozległ się dzwonek alarmowy. Dozorca skoczył w tamtą stronę.
 — Coś się stało w ziemi — mruknął.
 — A cóż! Ktoś uspokoił się — zaśmiał się cynicznie katorżnik sunący wagonik i minął, nie oglądając się.
 Mimowoli Aleksander zadrżał i posunął się za nim.
 — Nie wolno!
 Stanął tedy i niepomny niebezpieczeństwa poznania przez kogokolwiek, zaglądał w głąb. Winda właśnie wynurzała się z otchłani.
 Tym razem zamiast metalu wyrzuciła na światło dwu ludzi, między nimi leżała jakaś garść szmat bez żadnej formy, na widok jednak której wszyscy umilkli i pochylili głowy.
 Winda stanęła.
 — A co tam? — zagadnął dozorca.
 — Zawaliła się galerja — odparł jeden z eskorty.
 — Zabiła wielu?
 — Tylko tego jednego.
 — Na śmierć?
 — Na miazgę. Sprzątajcie, nam trzeba wracać!
 Dwu drabów podjęło zwłoki z windy i rzuciło na podłogę.
 Wówczas dostrzegł Aleksander, że trup ten miał zgniecioną głowę i piersi, połamane ręce i nogi. Kości poprzedzierały mięśnie i skórę, sterczały krwawe, twarzy nie było śladu. Lampka u pasa bez