Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/134

 — To — posłuchał Pantera — to znak długiej słoty. To żmija.
 — Nie może być! Węże są przecie nieme.
 — Chodź — zobacz. Tylko cicho!
 Stąpając ostrożnie, zwolna w kierunku głosu ujrzeli na ścieżce do wody żmiję. Na pół zwinięta podnosiła tylko głowę i wydawała monotonne — trrr — na bardzo wysoki ton.
 Pantera oddał Cotowi skopek, cofnął się do szopki — bez szelestu — i nagle skoczył ku gadowi. Miał laskę w ręku, uderzył raz i drugi. Terkotanie umilkło, błysnął białawy brzuch — i gad martwy rozciągnął się jak sznur na ścieżce.
 Pantera zmiażdżył mu głowę i rzutem laski cisnął daleko w gąszcza.
 — Ot, masz ptaszka. Rzadko się odzywa, ale głos ma. Straszna moc tego plugastwa tu było gdyśmy osiedli. Zabijaliśmy tuzinami codzień. Hatora była pogryziona, i klacz, i ja. Tamci boso nie lubią chodzić — więc się ustrzegli.
 — Ale, że to nie śmiertelne — ten jad.
 — Przecie mamy doktora. Ale gorączkowałem parę dni. Odrowąż nauczył mnie potem jakie ziele pomocne. Zwierzęta je same znajdują, byle dłużej w dziczy żyły. Odzyskują pierwotny instynkt, zatracony przez oswojenie.
 Wrócili do chaty.
 — Gad trąbi — będzie słota — oznajmił Pantera, trącając Cota i oczami pokazując towarzyszy.
 Żuraw w jakieś specyalne waty i bibuły spowijał