Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/110

rudzik, modraczka, bogatka! Mam w oczach! Teraz będę czytać ze zrozumieniem.
 — Zaludnia ci się pustka tutejsza. — Tu Rosomak uszu nastawił na jakieś fujarkowe gwizdanie i skręcił w tym kierunku.
 Natknęli się na Żurawia, który, idąc zamyślony — zasłuchany, pogwizdywał na fletni z wierzby.
 — Kosy ci będą odpowiadać, tak doskonale je naśladujesz.
 — Jak się dobrze wsłuchasz — odnajdziesz rytm kujawiaka w kosiej aryi.
 — Dokąd idziesz z workiem na plecach? — Ano piątek. Chleb nam mieli dostawić do Tęczowego Mostu.
 Rosomak pozbył się swego ładunku, ukrył pod płachtę puhacza.
 — To chodźmy też na koncert.
 Ruszyli ścieżyną za Żurawiem.
 — Teraz słuchaj! Nie patrz, nie myśl, tylko słuchaj! — szepnął do Cota.
 Zbliżał się późny, pogodny, majowy wieczór, pora najświetniejszych aryi.
 Coto oczy przymknął, cały się w słuch skupił. Zrazu słyszał tylko gwar — potem zaczął w zgrai akompaniatorów i orkiestry rozróżniać solistów.
 Na tle monotonnego poszumu puszczy i akordu żabiego — ze szczytów drzew brzmiała pieśń, duet srebrnego gwizdania. Powtarzał głos tenorowy, pierwszy, flecik Żurawia.
 — To drozd śpiewak i kos, popisują się! — szepnął