Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/053

 Wtedy rozważano robotę dzienną.
 — Ja muszę ukosić szuwarów na ściółkę, rzekł Pantera. Lada dzień będziemy mieli urodziny. Gadałem z Łataną Skórą: córki się spodziewa.
 — Będzie jej pewnie Sroka na imię.
 — Ja muszę być aż za Proszalną Brzozą lizawki dla sarn zrobić, rzekł Rosomak.
 — Możebyś poszukał raków w jeziorku, Żurawiu.
 — Chyba po południu. Jeszcze w ogródku nie doprowadziłem do porządku, i mam kram z mlekiem.
 — To mi daj soli w torbę, i zostawaj zdrów.
 Ozuli się, Pantera kosę wytoczył i poszli.
 Żuraw statki pozmywał i zabrał się do swych ukochanych roślin. W małym ogródku przy chacie zabawiał się w aklimatyzacyę leśnych kwiatów. Przynosił z puszczy storczyki, dzwonki, amarantowe gladiolusy, rutewki, gruszyczki, spiree, walerjanę — i miał to wszystko w amatorskim starunku.
 Wyciągnął się u grząd i oglądał plantacje, gdy posłyszał szelest u płotka.
 Usunął się szybko z obawy przed żmiją, ale ujrzał zdziwiony Tupcia.
 — Dlaczego Tupcio nie śpi o tej porze?
 Jeż podniósł ryjek jak mógł najwyżej, a człowiek leżał — byli tedy w pozycyi do pogawędki.
 — Może Tupcio głodny?
 Nie, sądząc z tuszy, raczej był obżarty.
 — Ale twarożku Tupcio zje? Prawda.
 Wilgotny ryjek dotknął ręki. Miał jakiś interes, ale trzeba się było domyśleć.