Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/187

nie zostało nic z jadła w komorze, wódki w beczce, muzyki, swawoli, śmiechów — i całego dwutygodniowego wesela.
 Noc była, i ucichło wszystko w chacie Hubeniów.
 Sydor, pijany do bezprzytomności tarzał się po piecu, stękając, Sacharko zmordowany legł na pierzynach żony w komorze, Hanna znikła wraz z muzyką, dzieci zbierały pod ławami resztki z korowaja, Kiryk na nocleg klacz wyprowadził. Tatiana wyszła na podwórze, srebrne od księżyca, i zapłakała nareszcie w spokoju.
 Bielała na czarnem tle sieni, a naprzeciw niej zabielał po chwili wysoki cień człowieka.
 Szedł ku niej, więc się przelękła i krzyknęła, ale wnet ją spokojny, powolny głos uspokoił:
 — To ja, Kalenik. Ty czemu nie spisz?
 — Nie chce się. Tak-by do Zamoroczenia chętnie pobiegła!
 — Ot, głupia dumka! To tak, żeś się rozhultaiła przez dwa tygodnie. Staniesz do roboty, to zbędziesz nudy!
 Mówił spokojnie, pobłażliwie. Przypatrzyła mu się z uwagą.
 — Ty dobry i cichy musisz być!
 — Swarzyć się nie lubię.