Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/025

a poczęstunku się nie spodziewał, więc nie wstąpił do środka, tylko wołał z podwórza.
 Z chatyny mizernej i małej, stojącej naprzeciw karczmy, wyszła w tej chwili dziewczyna z grabiami na ramieniu.
 Wysoka była i zgrabna, świteczkę miała nową, chustkę białą na głowie, na nogach całe trzewiki.
 Zpod chustki na plecy spadał warkocz złocisto-płowy, nadzwyczaj bujny, uwiązany czerwoną tasiemką.
 Kalenik popatrzał na nią i pozdrowił.
 — Dzień dobry, Łucysia.
 — Dzień dobry! — odparła, spuszczając oczy.
 — Do dworu idziesz?
 — Ale, do młócarni.
 — A co dają?
 — Dwudziestkę.
 — Mało. Nie warto robić.
 — Będzie latem drożej — spokojnie odparła, jak pracownica doświadczona i cierpliwa.
 Minęła go — i wtedy zobaczył ten warkocz przepyszny. Spoglądał na to żywe złoto — i przyszło mu na myśl, jak to sprawnie, bijąc kogo, obwinąć sobie te włosy około ręki — i zaśmiał się.