Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/281

 — I chciałbym — nie być wołanym po nazwisku, a po imieniu — Tomasz.
 — Tiens — to dziwne — tak, z honoru? Dlaczego?
 — Imię jest moje — nazwisko wspólne.
 — Aha — compris. Szofery wszyscy złodzieje, hołota; nie chce Gozdawa być w tej kompanii. Dobrze! Podoba mi się! No i chce być traktowanym...
 — Wcale nie chcę być inaczej traktowanym, jak na to zasłużę...
 — Tak właśnie myślałem. A kontrakt?
 — Nie wymagam żadnego kontraktu. W Europie szoferów nie brakuje. Okażę się niestosownym, wolno hrabiemu służbę mi z dnia na dzień wymówić.
 — To dobrze, bardzo dobrze. Przepisy znam. Zmieniać nie lubię — po co mam zmieniać. No to ruszymy jutro. Będę nazywał Tom.
 — Pan hrabia sam jedzie?
 — Nie — hrabina też. Kufrów trzy, i szpic. Te dwa sztucery wezmę. W Wiedniu hrabina zostanie — nie lubi polowań.
 — O której jutro wyjazd?
 — Rano, o dziesiątej. W Warszawie dzień!
 Tomek ukłonił się — i chciał wyjść, gdy hrabia dodał:
 — A już do kochanki nie latać po nocy.
 — Ja? Do kochanki? Ostatnią pożegnałem pół roku blizko temu.