Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/219

 — Napatrzeć się nie mogłem, jaka z was cudna para. Panna Irena dziękowała mi za takiego tancerza. Ona taka dla mnie dobra, taka dobra!
 — Oho — musieliście się wycałować w korytarzu!
 — O, nie! Ona nie taka — i jabym nigdy się nie ośmielił.
 Tomek ramionami ruszył i ziewnął, bo go »rozebrał« chłód i zmęczenie.
 — Czy pan kiedy tam wstąpi? — spytał nieśmiało Remisz.
 — No, jakże — muszę złożyć wizytę!
 — Bo panna Irena wraca o trzeciej z biura.
 — Postaram się ją zastać — bo tych Skorupskich — mogę darować.
 — To zacni ludzie — ale rozumie się, że nie dorośli inteligencyą — do niej.
 — A ona gdzie pracuje?
 — Jest buchalterką. Myśmy się poznali przy pracy.
 — No, i pewnie pan jej pomaga.
 — To dla mnie najwyższa radość, gdy jej mogę usłużyć, wyręczyć.
 — O Gott, wie gross ist dein Thiergarten — zamruczał Tomek.
 — Co pan mówi?
 — Ano, że pan stworzony na idealnego męża.