Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/218

grywanego na podłem pianinie przez jakąś ciotkę.
 W saloniku było gorąco od lamp, i ciasno, że należało do sztuk akrobatycznych wymijanie tych par — bez potłuczenia lub rozdeptania — i Tomek, biorąc do tańca pannę Irenę, zauważył z uśmiechem:
 — Nie gwarantuję od karambolu.
 Dziewczyna błysnęła zębami.
 — Pan tak po mistrzowsku tańczy, że się nie lękam.
 — Smaczna dziewczyna — pomyślał — żeby się, szelma, nie perfumowała piżmem!
 Po skończonym tańcu zdecydował, że ona jedna »była do ludzi podobna« — i pozostał u jej krzesła, racząc rozmawiać.
 Potem znowu tańczyli — potem znaleźli się sami, trochę odosobnieni, w jadalni, gdzie zziajana mama Skorupska nie mogła nastarczyć napoju i jadła »kawalerom« — a gdy po kolacyi tańce znów się rozpoczęły, panna Irena i Tomek bardzo często tańczyli ze sobą.
 Wieczorek skończył się nad ranem i Tomek wyszedł razem z Remiszem.
 — Taki jestem panu wdzięczny — taki wdzięczny! — mówił Remisz. — Nieprawda — moja narzeczona była królową zabawy?
 — Za cóż u licha jest mi pan wdzięczny! Zabawiłem się dzięki pannie Irenie, bo resztę tych panien — to wsadzić do menażeryi.