Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/123

zżarły. W Zagajach trupem czuć, a wtedy wszyscy wszystko rabują.
 — To prawda, że was ten doktór milioner wydziedziczył?
 — Prawda.
 — To łotrostwo z jego strony.
 — Zależy. My jego pieniądze uważaliśmy za nasze, a on za swoje. Zresztą, może nic nie zebrał. Na jego miejscu, jabym też wolał przehulać, jak zbierać dla nieznanej rodziny.
 Na ganku Malecka obejrzała się po klombach, żwirowatych drogach, po kunsztownych grupach drzew, i pokręciła głową.
 — Szkoda, żeby to wyrąbali chłopi — na koloniach, a utrzymać — koszt ciężki i zbytkowny. Taka u nas zagadka ze wszystkimi pańskimi dworami — i taki moment — jakby w chorobie — operacya.
 — Pacyentów sporo tej operacyi nie przeżyje. Może pani chwilę tu spocznie — meble wprawdzie już opisane do sprzedaży, ale siedzieć na nich jeszcze nam wolno. Pójdę, dowiem się — czy ojciec nie śpi.
 Gdy wrócił, zastał Malecką zapatrzoną w portrety rodzinne. Wskazała jeden.
 — Ten wojskowy — to bardzo do pana podobny. Jakiś krewny?
 — Dziad, Szymon Gozdawa, oficer wojsk polskich. Mamy jeszcze ten jego mundur i ordery.