Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/233

obiad do młyna, sprzątała stancyę, prała i sprawiała odzież, święta i niedziele spędzali razem, panowało przeciwko nim srogie choć głuche oburzenie opinii.
 On pochłonięty robotą, ani słyszał, ani myślał o tem, kobieta nie dbała.
 — Baczyńska psy na mnie wiesza! — rzekła mu kiedyś przyniósłszy obiad.
 — No! — spytał obojętnie.
 — Z zazdrości!
 Ruszył ramionami.
 — Nie wiesz! Ginie za tobą.
 — Śni ci się!
 — Wiem. Zwróć uwagę.
 — A to po co! — uśmiechnął się.
 Ale gdy tego wieczora poszedł z raportem do swego gospodarza zauważył, że Baczyńska była opryskliwa i ponura, stary też jakiś niechętny, szukający przyczepki.
 Ale we młynie wszystko szło bez zarzutu, więc tylko gdy odchodził, stary rzekł:
 — Kaleka nieszczęsny musi być na ludzkiej łasce, i na wszystko patrzeć przez szpary.
 — Oprócz pana, cały świat mnie pilnuje i jest kilku amatorów na moją posadę. Więc niech pan będzie spokojny. Kontrola pewna! — odparł Jaworski swobodnie.
 — To też słyszę wiele! — mruknął stary.