Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/71

chłopca ku sobie i rękę mu na głowie położył. Blady był bardzo, usta mu drżały, na słowo zebrać się nie mógł.
 Po chwili jednak wzruszenie swoje przemógł i głosem dziwnie miękkim rzekł:
 — Nie miałeś ty krzywdy u mnie? Nie był ja dla ciebie zły?
 Michałek przytulił się do niego, w oczy mu patrząc.
 Westchnął głęboko farbiarz i mówił daléj:
 — Odejść ode mnie musisz... do ludzi obcych cię dam...
 Chłopcu łzy błysnęły w oczach.
 — Nie chcę do obcych... nie chcę!... — zawołał przerażony niemal.
 Farbiarz pochylił się do niego.
 — Trzeba — mówił głosem wzruszonym, głębokim; — ja nie rad dam ciebie... ale trzeba. Nu, a będziesz ty mnie pamiętał?
 I nagle dziecko w ramiona chwyciwszy, uniósł je i o pierś swą oparł, a okrywając pobladłą jego twarzyczkę pocałunkami, szeptał namiętnie:
 — Ojcem ci chciałem być... nazwij mnie ty ojcem...
 Była chwila milczenia, w któréj można było słyszéć głośne, wytężone bicie serca i przerywany oddech farbiarza.
 Michałek rączyny koło szyi mu zarzucił, głowę mu na ramieniu sparł i, jakby ulegając potrzebie sierocego serca, przemówił zcicha:
 — Ojcze!
 Zaniósł się łkaniem żyd, dziecko na ziemi posta-