Strona:PL Lord Lister -77- Syrena.pdf/12

 W pół godziny później inspektor Baxter wrócił do biura w towarzystwie swego gościa. Bystre ucho Marholma podchwyciło ostatni fragment ich rozmowy.
 — Czy pozwoli pan, że wstąpię teraz do kasy, aby zainkasować czek — rzekł Belgijczyk, stojąc jeszcze w progu.
 — Oczywiście — odparł inspektor. — Ponieważ zwolniłem się dzisiaj z obowiązków służbowych...
 — I tak zwalniasz się codzień od nich, bracie — pomyślał sobie Marholm.
 — ...pozwolę sobie panu towarzyszyć — dokończył Baxter.
 Zdjął z wieszaka palto i kapelusz i wyszedł wraz z gościem.
 W godzinę później jeden z agentów zapukał do gabinetu i wsunąwszy głowę między drzwi zaanonsował:
 — Pan komisarz belgijskiej policji kryminalnej...
 — Jak to? — zdziwił się Marholm — czyżby zdążył już wrócić z powrotem? Wprowadźcie go.
 Komisarz Gerard, autentyczny szef policji belgijskiej, wielce zdenerwowany, przekroczył próg biura.
 Marholm spojrzał na n ego z osłupieniem.
 — Co to ma znaczyć? Przecież to nie ten sam człowiek, który przed chwilą wyszedł w towarzystwie inspektora Baxtera?
 — Kim pan jest? — zapytał głośno.
 — Nazywam się Gerard. Jestem inspektorem belgijskiej policji kryminalnej.
 Marholm zmierzył go wzrokiem od stóp do głów.
 — Co to za żarty stroi pan sobie ze mnie?.. A może alkohol przez pana mówi? Zapomniał pan widocznie kim pan jest.
 Z kolei komisarz przesiał rozumieć o co chodzi.
 — Dziwne obyczaje panują w waszej głównej kwaterze — rzekł — powtarzam, że jestem komisarzem policji kryminalnej... Nazywam się Gerard.
 — To już słyszałem. Proszę się wylegitymować.
 — Z przyjemnością. Oto mój paszport — odparł cudzoziemiec.
 Włożył rękę do kieszeni marynarki.
 — Do pioruna! — zawołał — ten człowiek wykradł mi również i paszport!
 — Czy i pana okradziono?
 — Pan inspektor policji musi o tym wiedzieć najlepiej, ponieważ byliśmy razem aż do późnej nocy. Pan komisarz odprowadził mnie nawet do mego pokoju w hotelu.
 Marholm odsunął się nieznacznie, stawiając pomiędzy sobą a nieznajomym krzesło. Pewien był bowiem. że ma do czynienia z wariatem.
 — Pan się myli — rzekł. — Wiem z całą pewnością, że inspektor policji spędzał wczorajszy wieczór w domu.
 — A z kim mam przyjemność rozmawiać w chwili obecnej?
 — Nazywam się Marholm, jestem sekretarzem inspektora.
 — Czyżby? Słabo się pan zna na zasadach grzeczności.
 — Nie domyśla się pan nawet, do jakiego stopnia potrafimy być tu grzeczni.
 — Gdzie jest pan inspektor?
 — Sam pan widzi, że go tutaj nie ma... Ale może zechciałby mi pan wytłumaczyć, dlaczego się pan podaje za komisarza policji, skoro nim pan nie jest?
 — Co takiego? — zawołał cudzoziemiec. — Otóż jestem nim. Do wszystkich diabłów!
 Sięgnął po raz wtóry do kieszeni i wyciągnął z niej karteczkę skreśloną przez Rafflesa, który zawiadamiał go, że będzie mógł odebrać swój paszport u komisarza Baxtera w Scotland Yardzie.
 — Dzięki Bogu — odetchnął z ulgą. — Nie zauważyłem tej kartki... Obawiałem się, że paszport ten zabrał mi pan inspektor prawdopodobnie po to, aby przechować go w bezpiecznym miejscu... Zdawał sobie widocznie sprawę w jakim stanie mnie zostawia.
 — Co takiego? — zapytał Marholm ze zdziwieniem — gdzie był nasz inspektor?
 — Wybaczy pan, ale to już pana nie powinno obchodzić — odparł komisarz.
 Pragnąłbym się dowiedzieć o której godzinie mogę się zobaczyć z inspektorem Baxterem.
 — Dziś wieczorem między szóstą a siódmą — odparł Marholm.
 Umyślnie wybrał tę godzinę, wiedział bowiem, że wtedy inspektor zastanie Baxtera samego w biurze.
 — Dobrze — odparł cudzoziemiec — wrócę o tej porze.
 — Bardzo proszę...
 Po jego wyjściu Marholm potarł czoło.
 — Widocznie wariat — mruknął. — Ciekaw jestem, jak sobie z nim Baxter poradzi.
 Tymczasem Raffles przybył w towarzystwie inspektora policji do jednej z najwytworniejszych restauracyj w Londynie. Nie mógł wstrzymać się od śmiechu myśląc o tym, że dopiero wczoraj, on, Raffles był tu w towarzystwie innego inspektora.
 Baxter zabrał się z miejsca do picia. Raffles natomiast pił jedynie czystą wodę.
 Około godziny trzeciej po południu Baxter zaprosił rzekomego kolegę do swego mieszkania. Przyzwyczajony był bowiem, do poobiedniej drzemki. Po raz pierwszy w życiu inspektor zaprosił do swego mieszkania Rafflesa... Wkrótce, w skromnym mieszkaniu rozległo się donośne chrapanie obu mężczyzn. Po niejakim czasie Raffles wstał po cichu i przekonawszy się, że Baxter pogrążony jest w głębokim śnie skierował się w stronę biurka. Otworzył szufladkę, wyjął z niej trochę kosztowności i sto funtów gotówką. Na czystej kartce papieru nakreślił kilka słów...
 „Drogi inspektorze!
 Przypomniałem sobie, że o godzinie czwartej umówiłem się z konsulem belgijskim. Nie chcę przerywać Pańskiego cennego snu, aby się z panem pożegnać. Zgodnie z umową o godzinie szóstej zjawię się w komendzie policji.
 Przesyłam najserdeczniejsze pozdrowienia
 D. Gerard.
 Cicho na palcach wysunął się z mieszkania Baxtera.
 — Zdarzają się w naszym Londynie rzeczy o których nie śniło się nawet filozofom — rzekł do Charleya po powrocie do domu. — Jadłem dziś obiad w towarzystwie inspektora Baxtera, po czym zostałem przez niego zaproszony do jego własnego mieszkania na poobiednią drzemkę. W czasie tej drzemki, opróżniłem mu szufladki biurka. Jestem gotów podyktować ci dokładne sprawozdanie, abyś mógł je podać do pism.
 — A to niesłychana historia! — zawołał Charley Brand. — W jaki sposób ci się to udało?