piony kostium kazał odnieść do auta i zabrać go z sobą. Nie możemy wziąć niestety żadnej odpowiedzialności za ścisłość naszych wskazówek.
Ponieważ osoba owej sprzedawczyni zasługuje na pełne zaufanie, uważamy za nasz obowiązek zeznanie to podać do wiadomości panów. Dodajemy że kupno miało miejsce miesiąc temu, przeto wyjaśnienia sprzedawczyni mogą być niezupłnie zgodne z istotnym stanem rzeczy.
Z prawdziwym szacunkiem
Bracia Dullborg.
P. S.
Hofman z uwagą przeczytał list.
— Nowa komplikacja — rzekł z niezadowoleniem. — Miałem wrażenie, że jestem na właściwym tropie, a teraz znów błądzę po omacku.
Jeszcze raz przeczytał list od początku do końca.
— Może wyjaśnienia sprzedawczyni są nieścisłe — pomyślał. — Rzadko się zdarza, aby sam mężczyzna kupował damski kostium.
Nie mając jednak dowodu, że sprawa przedstawiała się inaczej, należało przyjąć wyjaśnienia sprzedawczyni za prawdziwe. Jakie można było wyciągnąć z tego wnioski Co skłoniło mężczyznę do nabycia kostiumu bez osoby, dla której był przeznaczony, i bez wzięcia miary? Być może że kobieta nie chciała być przez nikogo widziana. Prawdopodobnie miała poważne motywy dla zachowania swego incognita. Albo...
Pewna myśl nasunęła się Hofmanowi. Myśl ta bardziej jeszcze komplikowała zagadnienie. Może mężczyzna kupował kostium nie dla żadnej damy, a dla samego siebie? Albo też może kupił go dla innego mężczyzny? Im więcej Hofman zastanawiał się nad tą myślą, tym mniej znajdował w niej nieprawodopodobieństwa. Jeśliby tajemnicza podróżna okazała się mężczyzną, wynikłaby stąd całkiem nowa sytucja. Możnaby było w tym świetle zrozumieć bardzo dużo dziwnych okoliczności.
Rozmyślania te przerwało mu wejście kolegi, komisarza Wernera.
— Co porabiasz? — zapytał. Może zjemy wspólnie śniadanie? Jestem wściekle głodny.
— Chętnie — odparł Hofman — I ja czuję wilczy apetyt. Nie straciłem czasu: wpadłem na pewną myśl.
— Prawdopodobnie na fałszywą. Pociesz się, zdarza mi się to prawie co dzień.
— Ja nie żartuję. Wpadłem na pewną myśl w sprawie kradzieży diamentów — rzekł Hofman — Czy orientujesz się w tym?
— Tak, jak gdybym sam je ukradł.
— Nie żartuj. Jak ci wiadomo w przedziale znajdowała się kobieta, której nazwiska nie znamy. Doszedłem do wniosku, że dama ta nie była bynajmniej kobietą.
— Czyżby? W jaki sposób doszedłeś do tego wniosku? Czy masz dowody? A może sądzisz, że zahipnotyzowany... Jakże on się tam nazywa?
— Stahl.
— Że Stahl nie potrafił odróżnić kobiety od mężczyzny?
— Nie — odparł Hofman — Nie idę tak daleko. Moje przypuszczenia oparte są na dowodach, które ci przedstawię.
Ciągle rozmawiając opuścili biuro i skierowali się do pobliskiej restauracji. Przy stole w dalszym ciągu podjęli pasjonujący ich temat.
— Miałeś mi opowiedzieć, jakie masz dowody — rzekł Werner.
— Słusznie.
Hofman przeczytał koledze swemu list otrzymany z Amsterdamu.
— Dość ciekawe — rzekł Werner. — Treść jego nie wystarcza dla usprawiedliwienia twej hipotezy...
— To nie wszystko. Stahl oświadczył, że dama wyglądała na aktorkę. Po czym to poznał? Czy po tym, że była umalowana? W dzisiejszych czasach nie dowodzi to niczego. Prawie wszystkie kobiety są umalowane. Gruba warstwa szminki może służyć raczej do przykrycia świeżo ogolonego policzka męskiego.
— Budujesz teorie — odparł Werner — Sprawa i tak jest dość skomplikowana.
— Przepraszam. Trzymam się ściśle w granicach prawdopodobieństwa. — Czy nie zdarza się, aby mężczyzna przebierał się za kobietę i odwrotnie?
— Przyznaję, ze tak. Abstrahując od wszystkiego, rola Stahla jest silnie podejrzana. Gdybym był na twoim miejscu, postarałbym się przede wszystkim o zatrzymanie tego ptaszka. Jeśli go nie zaaresztujesz w porę, może ci się wyślizgnąć z rąk.
Hofman wychylił kieliszek. Rada nie była zła.
— Nie wymknie mi się łatwo, — odparł — kazałem go pilnować. Czekam tylko na uzupełnienie mego dochodzenia, aby położyć na nim rękę. W tych dniach postawię wniosek sędziemu o wydanie nakazu aresztowania i o powtórne przesłuchanie go. A jak twoje sprawy?
— Nie wyobrażaj sobie, stary, że ty tylko wpadasz na wspaniałe pomysły — odparł Werner. — Mam teraz do czynienia z pewnym włamaniem, którego sprawca nie został ujawniony. U bankiera Kronsteina popełniono kradzież na sumę stu tysięcy marek w złocie. Złodziej żyje teraz prawdopodobnie jak rentier.
— Życzę ci powodzenia. Czy włamywaczem nie jest przypadkiem Raffles?
— On? Ten człowiek zatrzymałby mnie samego zanimbym zdążył nałożyć mu kajdanki — zaśmiał się Werner.
Stahl otrzymał powtórne wezwanie do sędziego śledczego. Ponieważ Hofman miał być przy badaniu tym obecny, wyszedł z biura, aby udać się do Moabitu. Po drodze rozmyślał o sprawie. Był prawie pewien swojej hipotezy. Czy Stahl był sprawcą, czy też tylko od niego wyszła inicjatywa kradzieży to już było obojętne. Dowiedział się, że Stahl zamierza za dwa dni opuścić miasto. Należało więc działać szybko. Postanowił zatrzymać Holendra natychmiast po otrzymaniu ze sądu nakazu aresztowania. Najefektowniej byłoby to uczynić, w momencie wsiadania do pociągu. Na samą myśl o tym Hofman uśmiechnął się. Polecił Lehnerowi, by nie spuszczał oka ze Stahla. Do pomocy dodał mu jeszcze jednego agenta. Pogrążony w myślach nie zauważył nawet kiedy znalazł się w sądzie. W gabinecie sędziego śledczego zastał już Stahla.
— Pragnąłbym otrzymać od pana kilka dodatkowych informacji, dotyczących pańskiej towarzyszki podróży — rzekł sędzia do Holendra. — W toku dochodzenia nasunęły nam się pewne wątpliwości
