tach, Baxter chciał objąć młodą dziewczynę otrzymał nagle potężny policzek.
— Goddam — zaklęła — zostawcie mnie w spopoku, gdyż inaczej wyleje wam tę pianę na łeb.
Inspektor wycofał się ostrożnie wśród śmiechu swych podwładnych. Z wzmożonym zapałem zabrał się do przeprowadzania rewizji w kuchni. Rewizja ta pozostała oczywiście bez rezultatu. Po drobiazgowym zbadaniu piwnic, Baxter uznał swą porażkę i przeprosiwszy uprzejmie lady Magdalenę, powrócił do Scotlandu Yardu. Nie mógł jednak wyzbyć się wrażenia, że i tym razem Raffles zakpił z niego potężnie.
Wrażenie to przeobraziło się w pewność, gdy w parę godzin później otrzymał zaadresowany do siebie krótki bilecik.
Nie należy sprzedawać zboża na pniu.
Piękna kucharka lady Heastfield.
Czuły na wdzięki niewieście inspektor zaklął ordynarnie. Nie powiedział jednak ani słowa swym podwładnym o ostatniej porażce.
Po wyjściu detektywów, lady Magdalena udała się do kuchni. Nie zastała jednak nikogo. Raffles skorzystał z momentu, gdy policja wycofała się ze swych stanowisk i cichaczem opuścił dom. Niespokojna, otworzyła leżący na stole list.
Dziękuje stokrotnie! Niech pani nie żałuje tego, co dla mnie uczyniła. Nie ułatwiła pani ucieczki łotrowi i niewdzięcznikowi. Biedny robotnik, któremu przekażą pani ofiarę nazywa się William Stanhope i mieszka na Water Street 117. Proszę powiedzieć kucharce, że w czasie jej nieobecności skradziono jej ubranie. Załączone 10 funtów stanowią odszkodowanie. Mam nadzieję, że uda mi się kiedyś spłacić wobec pani dług wdzięczności.
Całuję pani piękne dłonie i, podziwiając niezwykłą jej przytomność umysłu,
JOHN C. RAFFLES.
Do listu dołączony był banknot dziesięciofuntowy.
