Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/214

 „Tem lepiej“, — szepnął Pers.
 Ruszyli dalej.
 Przebiegli kilka pięter i znaleźli się nawprost drzwi, które Pers otworzył wytrychem, wyjętym z kieszeni kamizelki...
 „Panie de Chagny, — rzekł, — kapelusz pana jest niestosowny do tej wyprawy... Zostaw go pan lepiej w garderobie?“
 „W garderobie Krystyny Daaé“.
 Skrytem przejściem Pers zaprowadził Raula do pokoju śpiewaczki.
 Raul nie znał tego przejścia i zdziwił się niemało.
 „O! jak pan doskonale zna wszystkie kryjówki gmachu Opery”, — zauważył.
 „Gorzej, niż On, — odrzekł skromnie Pers.
 Popchnął Raula do garderoby Krystyny i zamknąwszy drzwi, zbliżył się do ściany, przylegającej do pokoju, w którym zazwyczaj składano niepotrzebne rekwizyty i meble.
 Chwilę nadsłuchiwał, poczem zakaszlał głośno. Natychmiast posłyszeli szmer po drugiej stronie ściany i wkrótce zapukano do drzwi.
 „Wejść!“ — zawołał Pers.
 Wszedł człowiek w długim płaszczu i czapce barankowej na głowie.
 Ukłonił się i złożył na stole w srebro okutą szkatułkę, poczem cofnął się ku drzwiom.
 „Nikt nie widział, gdyś tu wchodził, Darjuszu?“
 „Nie, panie“.