Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/199

 Ale pp. Richard i Moncharmin myśleli tylko o swoich pieniądzach.
 W półciemnym, wąskim korytarzu Richard zbliżył się do Moncharmina i szepnął cicho:
 „Jestem pewny, że nikt mnie nie dotknął; teraz odejdź trochę i pilnuj mnie, aż wejdę do kancelarji; nie trzeba budzić podejrzeń, zobaczymy co się stanie”.
 Ale Moncharmin odparł:
 „Nie, mój drogi, nie. Idź naprzód, ja idę tuż za tobą. Nie opuszczę cię ani na jeden krok!”
 „Ale w ten sposób nikt nie potrafi ukraść tych 20.000 fr.”
 „Mam nadzieję, ” — odparł Moncharmin.
 „A więc to, co robimy, jest absurdem!”
 „Robimy tylko to, cośmy robili ostatnim razem. Wtedy, tak samo jak i teraz, szedłem ci po piętach aż do drzwi.”
 „To przecież prawda!” — westchnął Richard i zamyślił się.
 W dwie minuty później obydwaj siedzieli zamknięci w kancelarji.
 Moncharmin klucz od drzwi schował do kieszeni.
 „W ten sam sposób byliśmy zamknięci wtedy, aż do chwili opuszczenia przez ciebie gmachu Opery”.
 „To prawda. I nikt nie przyszedł nam przeszkodzić?”
 „Nikt.”