Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/181

Był na scenie! A może tymczasem Krystyna się odnalazła!
 Zatrzymał się przed grupką rozmawiających ludzi, serce rozsadzało mu piersi!
 „Przepraszam panów, nie widzieliście gdzie Krystyny Daaé?”
 Zapytani wybuchnęli śmiechem. Ale w tej chwili od strony kulis ukazał się ądministrator Mercier w towarzystwie człowieka o sympatycznym, spokojnym wyglądzie.
 Mercier zwrócił się do Raula.
 „Ten pan poinformuje pana najlepiej, panie de Chagny, oto komisarz policji p. Mifroid”.
 „Ah! wicehrabia de Chagny! Cieszę się bardzo z poznania pana, — rzekł, kłaniając się uprzejmie komisarz. — Proszę pana ze sobą. A teraz, kto mnie poinformuje, gdzie się znajdują dyrektorowie?”
 Mercier milczy, więc Remy oznajmia p. Mifroid, że dyrektorowie zamknęli się w gabinecie i kazali nie wpuszczać nikogo.
 Komisarz, prowadzony przez Raula, udał się do kancelarji administacyjnej. Mercier skorzystał z zamieszania i wsunął klucz do ręki Gabrjela.
 „Niedobrze to wszystko się skończy, — szepnął — Idź pan przewietrzyć trochę starą Giry”.
 Przed drzwiami kancelarji dyrektorskiej cisnęła się grupa ciekawych. Pośrodku nich stał komisarz z Raulem de Chagny.
 „Otworzyć w imieniu prawa”! — zabrzmiał donośny głos komisarza.