Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/18

 „Co za nieszczęście, — jęknęła, — co za nieszczęście!“
 „Co takiego? Co się stało?“
 „Józef Buguet...
 „Co się stało z Józefem Buguet?“
 „Józef Buguet nie żyje.“
 W garderobie dały się słyszeć okrzyki pełne przerażenia i zdziwienia i trwożliwe prośby o wyjaśnienie.
 „Tak. — Znaleziono go powieszonego w trzeciem podziemiu... Ale co jest najstraszniejsze, to to, że maszyniści, którzy znaleźli ciało, utrzymują, że dokoła trupa słychać było głosy, przypominające pieśni żałobne!“
 „To upiór! — mimowoli wykrzyknęła Giry, lecz w tej samej chwili opamiętała się i zakrywając piąstką usta, dodała: — — Nie!... nie!.. ja nic nie powiedziałam!... Co znowu.“
 Siejące dokoła niej przerażone towarzyszki powtarzały cicho:
 „Tak, napewno! to upiór!...“
 Sorelli pobladła, jak kreda...
 „Nie zdołam w żaden sposób wygłosić teraz mojej przemowy“, — rzekła.
 Pani Jammes wypiła kieliszek likieru, stojący przypadkowo na stole i zaopinjowała:
 „Tak, oczywiście, upiór musiał się w to wmieszać“.
 Faktycznie, nie zdołano nigdy ustalić dokładnie w jaki sposób umarł Józef Buguet. Zarzą-