Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/103

teraz. Ona nie chce, aby ją „Anioł muzyki“ opuścił na zawsze — to przecież jest naturalne...
 „Oh! tak, bardzo naturalne! — wyszeptał Raul.
 „Zresztą ja sądziłam, że mówiła panu o tem w Perros, gdzie była właśnie z nim“.
 „Ah! ah! A więc Krystyna była z „aniołem” w Perros?
 „Tak, a właściwie naznaczyła mu spotkanie na cmentarzu w Perros, przy grobie starego Daaé. Obiecał jej tam zagrać „Zmartwychwstanie Łazarza” na skrzypcach ojca”.
 „Pani, żądam, abyś mi w tej chwili powiedziała, gdzie on mieszka”.
 Staruszka uniosła rękę w górę.
 „W niebie”! — odpowiedziała z prostotą.
 Tyle naiwności stropiło Raula. Wiedział już teraz, że obydwie — Krystyna i jej opiekunka — wierzyły gorąco w istnienie „Anioła muzyki” i zadrżał na myśl, naco narażona była młoda, niedoświadazona dziewczyna, pozostająca pod opieką „natchnionej” staruszki.
 „Czy Krystyna jest jeszcze uczciwą dziewczyną?”.
 „Oh! przysięgam na to, na moje zbawienie, — zawołała p. Valerius oburzona zapytaniem. — I jeżeli wątpiłeś pan w to choć przez chwilę, to poco było tu przychodzić?”
 „Odkąd datuje się ta znajomość?” — pytał dalej Raul, szarpiąc z wściekłością rękawiczki.
 „Od trzech miesięcy, odkąd rozpoczął z nią lekcje muzyki”.