Strona:PL Leopold Blumental Wszechpartyjna rodzina.pdf/5

 Mania lubi pieśni narodowe: przepisała je ładnie w albumie, którego strzeże, jak świętości.
 — Endeczka! — zadecydowali braciszkowie. Agrarjuszka!
 — Jezus Marya! Mamo, co oni wygadują! Agrar…
 Matka podnosi oczy z nad okularów i powiada:
 — Wstydzilibyście się, chłopcy! Czy to można tak wymyślać na starszą siostrę? Takie brzydkie słowa… Chyba od stróża nauczyliście się… Nikt porządny nie potrafi powtórzyć…
 — Kiedy proszę mamy, jest endeczka — zapewnia Romek.
 — Jak Bozię kocham… nie jestem — odpowiada Mania.
 — Tfy! — powiada Jaś do Mani — ty chcesz autonomii „po kawałku!“
 — Jak Bozię kocham… nie po kawałku… zaklina się Mania.
 — Przysięga się!… Zatem endeczka! — konstatują obydwaj…
 — Czy wy się nie przestaniecie kłócić? — już ze łzami w głosie prosi siostra.
 — Aha! jedność!… znamy się na tem!… — mówi Romek.
 — Ona jeszcze powie, że niema „klas“ — dodaje Jaś.
 — Nie powiedziałam tego… To dla ciebie niema klas! Zostałeś w jednej klasie drugi rok… powiada Mania, sprawiając sobie ulgę złośliwą uwagą.
 — Nędzna! — to przez strejk!
 — Strejku nie było dwa lata temu — a także zostałeś!
 — Oho!… jaką ona ma pamięć!… Opiera się na tradycyi! — powiada Jaś. Pilnuj swoich kapitałów w puszce… Eksploatatorka!
 — Mamo… ja mu dam po łapach… — zapowiada Mania.