Ta strona została przepisana.
Charles Hubert Millevoye
Spadające listki.
Ozdobę lasów zdarł wiatr jesienny
I ziemię żółtym usłał dywanem;
Już bez tajemnic las stoi senny,
Już słowik pieśnią nie brzmi nad ranem.
Gasnący młodzian po raz ostatni
Po lasku błądził, w sercowej męce,
I rzucał uśmiech laskowi bratni,
Bo tu mu zbiegły lata dziecięce! –
Lasku mój luby, żegnaj… umieram,
Twoja żałoba wróżbą mi służy:
Gdy na twych liści spadek spozieram,
Myślę, że on mi śmierć moją wróży.
I Epidaury wyrocznie wieszcze
Zda się wyrzekły: Ten lasek bratni
Przed twojem okiem żółknieje jeszcze,
Ale dla ciebie poraz ostatni.
Wieczysty cyprys, zmąciwszy ciszę,
