Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/81

wyścigów nie ruszali się ze swych miejsc na trybunie. Rzeczą Gabriela było stawiać na poszczególne konie, kręcić się tam i nazad między trybunami, totalizatorem i bookmakerami, odbierać i odnosić pieniądze.
 Tego dnia szczęście im sprzyjało: już trzykrotnie młody Gabriel przynosił swemu wujowi znaczniejszą wygraną gotówkę.
 Kończył się piąty bieg; Mikołaj Dugrival zapalił cygaro. W tej chwili podszedł ku niemu jakiś jegomość ze szpakowatą bródką, ubrany w bronzowe obcisłe ubranie i pochylając się nieco zagadnął go półgłosem:
 — Przepraszam pana, — czy to nie panu przypadkiem ukradziono?
 Co mówiąc pokazał trzymany w ręku złoty zegarek z łańcuszkiem.
 Dugrival aż podskoczył:
 — Ależ tak... tak... to mojel... O, patrz pan, wyryty nawet mój monogram: M. D... Mikołaj Dugrival.
 I równocześnie sięgnął instynktownie ręką do wewnętrznej kieszeni swej marynarki. Portfel był na swojem miejscu.
 — No, całe szczęście jeszcze — odetchnął z ulgą.
 — Ale jakimże sposobem?... Nie pojmuję!... Złapali choć złodzieja?
 — Już złapany, — jest na strażnicy. Proszę się pofatygować razem ze mną, — zaraz na miejscu wszystko się załatwi!
 — A z kim mam przyjemność?...
  — Jestem Delangle, inspektor policji. Raportowałem już o wypadku panu komisarzowi Marquenne.
 Mikołaj Dugrival wstał spiesznie; razem z inspektorem zeszli z trybuny, kierując się w stronę komisarjatu. Gdy byli od niego oddaleni na jakie pięćdziesiąt kroków, do inspektora podszedł jakiś człowiek, mówiąc mu gorączkowo:
 — Ten złodziej wyśpiewał wszystko, — jesteśmy