Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/55

żadnego dowodu, musiał wreszcie zrezygnować z planów rozwodu i oddać jej syna. Ot — i wszystko. Potem uciekł od swej żony. Iwona żyje sama, szczęśliwa, spokojna, razem ze swym synem, obecnie szesnastoletnim chłopcem.
 — Wszystko to bardzo pięknie... aie w jaki sposób właściwie ją wyratowałeś?
 Lupin wybuchnął śmiechem:
 — Mój kochany, — odparł, — może ty i umiesz zręcznie Opisywać moje przygody, — ale widzę, że zawsze muszę ci koniecznie położyć kropkę nad i. Ręczę ci, że Iwona nie potrzebowała tak szczegółowych objaśnień.
 — To trudno, — odrzekłem, — musisz położyć te kropki nad i. Ja nie jestem taki domyślny.
 Wyciągnął z kieszeni monetę pięcio-frankową, położył ją na dłoni, a zamykając dłoń spytał:
 — Co trzymam w ręce?
 — Pięć franków, — odpowiedziałem.
 Otworzył dłoń — była pusta.
 — Widzisz, jakie to proste. Przepiłowuje się je-dną obrączkę, na której wyryte było imię, — a wręcza się inną, z wyrytą na niej datą 23 go października. Podobne hokus pokus dla mnie nie przedstawia najmniejszej trudności. Nie na próżno przecież pracowałem pół roku razem z Pickmanem.
 — W takim razie...
 — No, śmiało, mówi!
 — Ów pomocnik złotnika?...
 — To był Horacy Velmont, — vulgo Arsen Lupin we własnej osobie. O trzeciej rano, odchodząc od hrabiny, skorzystałem z chwili czasu, jaki mi jeszcze zostawał do dyspozycji przed powrotem jej męża, — i zajrzałem do gabinetu hrabiego. Na biurku leżał list przysłany przez owego jubilera-złotnika... był tam jego dokładny adres. Wystarczyło kilkadziesiąt franków — porozumiałem się ze złotnikiem i zająłem miejsce owego pomocnika. Idąc do hrabiego miałem już zawczasu przygotowaną obrączkę, pięknie