Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/135

 Wreszcie ktoś próbował zażartować:
 — Pan przecież nie nazywasz się Harold, pułkowniku?
 — Nie, — odparł swobodnie, — i w niczem zgoła nie jestem podobny do nieszczęsnego saksońskiego króla.
 Jak zgodnie opowiadali potem wszyscy goście, obecni na ten przyjęciu, — w chwili gdy pułkownik wymawiał te słowa zadźwięczał nagle krótko, urwanie, dzwonek w pobliżu jednego z okien. (Jedni twierdzili, że pod oknem z prawej strony, inni że pod środkowem). Pani Sparmiento krzyknęła trwolnie chwytając męża swego za ramię.
 — A to co? Co to znaczy? — krzyknął pułkownik zdumiony. Obecni stali nieruchomo, spoglądając na okna. Pułkownik powtórzył:
 — Co to ma znaczyć? Nie pojmuję!... Nikt, prócz, mnie jednego, nie wie o istnieniu tego dzwonka!...
 A w tej samej chwili (jak podają zgodnie wszyscy świadkowie), w całym pałacu, od góry do dołu, we wszystkich pokojach i salonach, światła momentalnie pogasły i rozległo się ogłuszające dzwonienie alarmujących dzwonków w całym domu.
 Powstał dziki popłoch; kobiety krzyczały i mdlały, mężczyźni rzucili się ku zamkniętym drzwiom, bijąc się i potrącając wzajemnie. Ludzie padali na ziemię; — deptano po nich. Rzekłbyś — panika, jak w czasie pożaru lub wybuchu bomby.
 Trwało to wszystko kilkanaście sekund. Wreszcie nad hałasem zadominował potężny głos pułkownika.
 — Spokój!... Proszę stać!... Odpowiadam za wszystko... Kontakt elektryczny jest tu... w tym kącie... Zaraz...
 Rzeczywiście, torując sobie drogę wśród gości doszedł do kąta galerji — i nagle zajaśniało znowu światło elektryczne, a dzwonki umilkły.
 Zebrane towarzystwo przedstawiało dziwaczny widok. Kilka kobiet zemdlało, mężczyźni, o twarzach