Stary to zwyczaj słowiański w wojennej potrzebie znany. Na widocznym z całego obozu miejscu ułożony jest stos chrustu. W dzień lub wieczór drużynowy zapala niespostrzeżenie stos. Harcerz, który pierwszy zauważy płonące wici, zwołuje swój zastęp umówionym zawołaniem, które jest związane z godłem zastępu.
Ciche wici urządza się, gdy spodziewany jest napad innej drużyny (M. Kapiszewska).
Czasem w nocy jest alarm. Wyruszyliśmy na ścieżkę leśną. Kilka kilometrów już mamy za sobą. Stop! Nazbierać drzewa! Za chwilę ogień płonie tajemniczym znakiem nocy. Oboźny czyta rozkaz: Nadaje się tym a tym leśnym braciom sprawność łazika wiejskiego, trapera, trzy pióra lub leśnego człowieka. Drużynowy podchodzi bliżej i wręcza chłopcu wyhaftowane krążki sprawnościowe i kawałeczki kory na skórzanym sznurku. Kora to symbol sprawności leśnej. Śpiewamy hymn drużyny. I znów jak zawsze, zastępowi trzymają w rękach listy z tajemnicą łowów nocnych.
Pamiętacie o tym chyba, że ktoś z Was zdobył ćwika. Zabierzcie mu krzyż, dajcie do nabicia zło-