W środku dużego koła stoją nowi kandydaci na starszych harcerzy. Wódz obmywa każdemu z nich ręce, na znak oczyszczenia, a potem pyta:
Czy znasz Prawo harcerskie?
Czy jesteś gotów uczynić zeń drogowskaz swego życia? Czy chcesz przez całe swoje życie postępować w myśl zasady starszych harcerzy, która brzmi: chcę służyć? A gdy oni na te trzy pytania odpowiedzą: tak, stają wszyscy na baczność. Wódz daje im odznaki starszych harcerzy. Brzmi hymn harcerski.
(Pierwszy raz w ten sposób przyjmował Baden Powell w Londynie).
Drużyna posiada własny pal totemowy, który od lat jest w drużynie i pokoleniom już służył, był znakiem siły, tradycji drużyny. Na nim są ślady historii lat, wielu lat wytężonego i barwnego życia drużyny. Zimą czy jesienią tkwi on w izbie, latem na obozie góruje nad namiotami i pracującymi chłopcami.
Gdy ktoś odbędzie próbę ćwika lub wywiadowcy wbija się złotą lilijkę na pal, gdy ktoś zdobędzie sprawność, to znak tej sprawności rozpalonym do białości żelazem wypala się na jednej ze ścian pala.