Strona:PL Ksenofont Konopczyński Wspomnienia o Sokratesie.djvu/239

 — Co do mnie przynajmniej, tak sądzę, Sokratesie.
 — Czy zaliczasz, Eutydemie, męstwo do rzeczy pięknych?
 — Do najpiękniejszych niewątpliwie.
 — Więc sądzisz, że nie są to najbłahsze sprawy, w których męstwo jest przydatne?
 — Nie — zaiste; są to owszem sprawy bardzo ważne.
 — Czy mniemasz, Eutydemie, że w groźnych okolicznościach i niebezpieczeństwach pożyteczną jest rzeczą nie mieć o nich zeznania?
 — Bynajmniej.
 — Więc nie są mężnymi ci, co nie podlegają trwodze w podobnych okolicznościach dlatego, że nie mają o nich pojęcia?
 — Żadną miarą, Sokratesie; inaczej bowiem wielu szaleńców i bojaźliwych byłoby także mężnymi.
 — A ci, co się lękają, choć nic groźnego nie zachodzi?
 — Tem mniej jeszcze, zaiste.
 — Czy więc sądzisz, Eutydemie, że mężnymi są ci, którzy są dzielnymi wobec grozy i niebezpieczeństw, ci zaś, co się źle zachowują w podobnych razach, są bojaźliwi?
 — Niewątpliwie.
 — A czy sądzisz, że może być kto inny w takich razach dzielnym, jak ten, co potrafi, dobrze sobie wobec nich radzić?
 — Nikt inny, Sokratesie.
 — Bojaźliwi są więc ci, którzy w podobnych razach źle sobie radzą?
 — A któżby inny?