przekupiwszy Bolesława, syna Henryka, księcia wrocławskiego, doprowadził do tego, iż ten bratu swojemu, Henrykowi wrocławskiemu, wielkie uprzykrzenia, szkody i uciemiężenia czynił tak, że Henryk, nie mogąc znieść tych ustawicznych przykrości od brata, odstąpił księstwo swoje królowi polskiemu Władysławowi. Jednakże Władysław, oplątany złemi radami swych powierników, aczkolwiek Wrocław przyjął, zwrócił go znowu temuż Henrykowi. A wtedy Henryk zwrócił się do Jana, króla czeskiego, i księstwo wrocławskie oddał mu w wieczyste posiadanie, pomijając, jako niewdzięcznych i niegodnych, rodzonych braci swoich, Bolesława lignickiego i Władysława dyakona. Tym sposobem Wrocław dostał się pod zarząd i w posiadanie Czechów. — Dalsze dzieje króla Jana były we właściwem miejscu wyżej dostatecznie opisane[1].
Tegoż roku, różnemi czasy, ziemie margrabiego brandenburskiego (o których była mowa)[3], jako też ziemie Świętobora, księcia szczecińskiego i wedleńskiego, panów[4] Szczygliczów, hrabiów z Nowogrodu i innych kaszubskich i pomorskich książąt oraz biskupstwa kamieńskiego, były przez książąt i szlachtę — obłędem dotkniętych — łupione i ustawicznemi pożarami niszczone. Przeto uległy one takiemu spustoszeniu, jakiego nikt nie pamiętał, ani od starszych nie zasłyszał: z wyjątkiem bowiem grodów i miast warownych, nie pozostało wsi, któraby nie była spaloną.
