Strona:PL Kreczmar - Społeczeństwo i państwo średniowiecza greckiego.pdf/44

przeżytków“, datujących z epoki kultury pierwotnej. Reguła „domów męskich“ żyła w znacznej mierze w organizacji efebów ateńskich. Niektóre jej szczegóły znajdujemy w średniowiecznych cechach i związkach czeladniczych, jak powszechnie znane „frycówki“, przepisy, wkładające na starszych czeladników obowiązek żenienia się z wdowami po majstrach, wreszcie męskie życie klubowe. Odległe echa odzywają się dziś jeszcze w korporacjach studenckich, np. niemickich „Burschenschaft’ach“.
 W społeczeńswie feodalnem związki męskie rozpadają się na odrębne „kluby“ stanowe. Tak też rzecz się miała W średniowieczu greckiem. Dla szlachty „klubem“ było „megaron“ senjora, np. zamek Odyseusza dla zalotników lub dwór Alcynousa dla panów feackich, gdzie radzono, ucztowano i wyprawiano turnieje tak samo, jak po „burgach“ panów średniowiecznych w wieku XI–XIII. Lud miał swoją „karczmę“ wiejską (demios ojkos), dokąd gromadzono się na narady, czego dowodem inna jej nazwa (lesche), lub przychodzono zjeść wspólnie, wypić i rozerwać się. Bezdomny włóczęga lub żebrak wędrowny mógł tu znaleźć nocleg. Rolę karczmy odgrywała niekiedy kuźnia: do kowala, wyrabiającego broń i narzędzia, będące w powszechnem użyciu, każdy niemal miał od czasu do czasu interes; spotykano się tu, gawędzono i stopniowo dom przy kuźni (chalkeios ojkos) stawał się tem, czem była karczma, t. j. miejscem narad i zebrań lub rozrywek ludu wiejskiego oraz przytułkiem noclegowym dla bezdomnych. „Podły“ gmin (kakoj, cherees) posiadał także swój klub.