Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/247

świętszej... Za duszyczki zmarłe... Za zdrowie Dobrodziejów i dusz miłosiernych...
 — Czy z okolicy?
 — Ja? paneczku... odparł dziad wpatrując się w młodego człowieka jakby coś przeczuwał... paneczku kochany — nie... Ja z daleka...
 — Jak z daleka?
 — Ze Żmurek.
 Staszek który już na koń miał siadać, wstrzymał się i wpatrzył w dziada.
 Starzec zamyślający się czegoś, podniósł głowę, twarz jego pomarszczona, obojętna, zastygła, ożywiła się. — Zaciekawione oczy wlepiły w Horwata...
 — Ze Żmurek? ze Żmurek jesteście! powtórzył po razy kilka — jak to się plecie... A dawnoż byliście u swoich?
 — O! dyć!... wracam z Leśnej... ale ciągnę powoli do domu, boć to tam syna mam.
 — Na gospodarstwie?
 — Nie — parobczakiem we dworze...
 — A znacie panią i pannę pewnie?
 — O! Jezu miły! a czemużby też nie! com ci też od nich miał dobrego...
 — I wiecie że tam już nowego pana znajdziecie?
 — Coś to tam zasłyszało się...