Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/236

 — Patrzaj go? patrzaj? już i ten mi będzie palcem kiwał pod nosem?...
 Odwróciwszy się nagle zawołał Starosta... Jest tu komu świat gubić?
 Staszek się nadął.
 — W moim własnym domu, będzie mi takie rzeczy mówił?? Słyszeliście co podobnego...
 Horwat się gorżko uśmiechnął
 — Żegnam pana — rzekł.
 — Do nóg upadam! odparł stryj z rękami w kieszeniach. — Skłonił się nisko. — Do nóg upadam, pod stopki się ścielę... Uniżony!
 Horwat wziął za klamkę, odwrócił się jeszcze.
 — A jeśli losy mi poszczęszczą, dodał, zobaczemy się, panie Starosto, zobaczemy, inaczej, w trybunale... w trybunale!
 — Patrzajcie go! trybunałami mnie straszy! o! miły chłoptaczek!... To wiedzże Staszku, ptaszku... że Zbisław cię pożył męstwem i zabiegliwoscią, a ja ci się też nie dam zjeść w kaszy... bom twardy... bom twardy...
 — Byłeś waćpan jednak miękki w rękach pana Zbisława... rzucił Horwat z proga.
 — Ale twoje zęby mnie nie ugryzą! ku-