Strona:PL Kraszewski - Kościół Święto Michalski w Wilnie.pdf/199

 — Czy słychana! — wołał biegnąc ulicą jeden ze studentów do drugiego, który go poprzedzał — słyszałeś??
 — Co?
 — Boże mój! jak żyję, podobnej nie widziałem szkarady... zdaje mi się, że go jeszcze mam przed memi oczyma...
 — Kogo?
 — Ach słuchaj!... uciekajmy!... piechota idzie! piechota! piechota!! — to mówiąc, skrył się, co sił biegnąc na dziedziniec ŚwiętoJańskiego kolegium, za nim pobiegł drugi i oba przyczaiwszy się stanęli koło bramy, póki groźny oddział piechoty nie minął ich zupełnie. Wówczas pierwszy z nich, drżąc jeszcze cały z przestrachu, obejrzał się ostrożnie wkoło, pociągnął za połę drugiego i, westchnąwszy, płaczliwie się odezwał:
 — Biedny Jaś!...
 — Jaki Jaś?
 — Nasz! nasz Jaś! cośmy go tak kochali! taki był dobry chłopiec!
 — I cóż się z nim stało?
 — Biedny! właśnie mu pani matka przysłała była antypastów różnych i przysmaczków. Na rogatkach strażnicy połowę rozerwali... nawet list pani matki rozpieczętowawszy, przeczytali i resztę odesłali mu przez knechta od bram miasta. Biedny Jaś rozgniewał się, że mu wszystkiego nie odesłano w całości, wyłajał knechta. Knecht uciekł, wrócił z kilką żoł-